اشعار

 پخش سبک

ای فرزند زهرا، ای خـورشیدِ محشر            هستی پــارۀ تن، بر موسی بن جعفر

جانم شود به قـربانِ تو ای نـورِ جـانفزا، عزیزِ امام رضا

سلامِ ما به تو ای گلِ زهرا و مرتضی، عزیزِ امام رضا

بانــوی غــریب و مظلـومه، عـصـمتِ خــدا یا معصومه

ای غمدیده، ای مظلومه؛ یا فاطمه، یا معصومه

******

بعد از داغِ هجران، با یک قلبِ مضطر

گــریــان بـوده ای تو، با یـادِ بــرادر

تمامِ عُمر شدی همچو یکی شمعِ انجُمن، کجایی رضای من

به سوز دل بگویی به نسیمِ سحر سُخن، کجایی رضای من

از فِــراقِ تو پـریـشـانــم، مـهـربـانــم ای رضــا جــانــم

ای غمدیده، ای مظلومه؛ یا فاطمه، یا معصومه

******

گرچه از غمِ عشق محزون شد دلِ تو

گشته لاله بــاران، در قُــم مـحـمـل تو

دلا بسـوز به یاد غــمِ اولادِ مصـطـفی، به آنها شده جـفـا

به زینب و ربـاب و به رقـیـه ز کـربلا، ستمها شده رَوا

غـربتِ کـربـبـلا ای وای، کــوفــه و شــامِ بـلا ای وای

ستمهای بی بهانه، کعب و نی و تازیانه

واغربتا واغربتا

ازدل بی تاب قم بعد از تو غم بیرون نرفت           از تنت تا بعد هفده روز ،سَم بیرون نرفت

خانۀ «موسی»* بدون طور،کوه نور شد           نور در واقع ز بیت النور هم بیرون نرفت

بعد شادی_آن رفیق نیمه راه_از سینه‌ام؛           هرچه گفتم غم برو، غم از دلم بیرون نرفت

ازهمان روزی که با ذکر تو دم درسینه رفت           چونکه یا معصومه گفتم بازدم بیرون نـرفت

چون دلم راهی مشهد گشت بر گرد ضـریح           هم از این مجموعه بیرون رفت هم بیرون نرفت

درحقیقت این خودش اوج کریمه بودن است           مجرم از صحن تو حتی متهم بیــرون نرفت

ای دل اندر صحن هایش از پریشانی منال           مُحْرِم از حد حریمش یک قـدم بیرون نرفت

دست پُر گرچه نیامد هیچ کس اینجا، ولی           دست خالی هم کسی ازاین حرم بیرون نرفت

از حرم که هیچ، حتی شک ندارم زائرت؛           دست خالی از خیابان اِرَم بـیرون نرفت

تا که دل را آه سیـنه راهی قــم می کند            با نگاهی برضریحت دست و پا گم می کند

آه چون از دل برآیـد کـار آتش می کند            بی محابا رخنه ایی در جان هیزم می کند

آن ضریحی که بود گرم طوافش جبرییل            حضرت حق قبلۀ حاجات مردم می کند

هرکه دارد عقده در دل یاد قبری گمشده            هر سه شنبه در حریمت نذر گندم می کند

با سلامی نم نم اشک از دو دیده میچکد            کاسه ی خالی ما لبریز از خـم می کند

نیمه شبها در حرم تا صحن گردی می کنم            ناگهان دل یــاد قبله گـاه هـفـتـم می کند

لفظ خـواهـر گوییا مأنـوس گشته با بلا            خون زینب در رگان تو تلاطم می کند

کس ندیده تا به حالا خواهری گیسو پریش            جستجوی یار زیر نیــزه و سم می کند

با وجودی که حدود مقتلش را دیده بود            بازهم جـسـم عزیز مادرش گم می کند

ما گـدایان قــم و شهر خــراسان هستیم            عاشق و دربه در و بی سر وسامان هستیم

خــاک زیــر قـــدم ذریــۀ زهـــرائــیــم            نسل در نسل همه نایب سلمان هسـتـیم

نــوکــر حـلـقه به گوشیم همه می دانند            خاکبـوسـان دَرِ بیت کــریـمـان هـسـتیم

سائل طایفه ی حضرت کـاظم شده ایم            فاطمه کرده نظر، شیعه ایــران هستیم

عاقبت، عـاقبت ما بشود خـتمِ به خـیـر           حاجیان حــرم خــواهــر سلطان هستیم

کـفـتــر مـشـهـد و قــم شد دل آوارۀ ما

زینب ضــامن آهـوسـت همه کــارۀ ما

ما گـدایــان تو هـسـتـیـم سعـادت داریم            از کرامات تو بانوست که قیمت داریم

کرمت کاسه ی ما را نگــذارد خـالــی            بده در راه خـدا باز، که حـاجت داریم

ما گنه کــار، گـنه کار، گـنـه کار، اما            روز محشر ز تو امّیــد شفـاعت داریم

بین این طایفـۀ آیــنــه ها بعــد حـسـیـن            جور دیگر به رضای تو ارادت داریم

هر که دارد به جهان عادتی و اخلاقی            ما به بوسیـدن درگــاه تو عادت داریم

دلِ وابـسـتـه به تـو خــانـه امّـیــد شود

خــادم خاص تو هم مرجــع تقلید شود

آمدی شد همه قــم یـاور تو، شکر خدا            خاکی و پاره نشد معجر تو، شکر خدا

آمـد اشــک تو ز دوری بـــرادر امـــا            کس نخندید به چـشم تر تو، شکـر خدا

مردم قــم همه خــوبـنـد نـریـزند ز بام            آتش و سنگ به روی سر تو، شکر خدا

به سری نیست درین شهر ولایی؛ فکرِ            غارت زیور و انگـشتـر تو، شکر خدا

آمدی و کسی از مَرد و زن شهر نداشت            قصد توهین به تو و دلبر تو، شکر خدا

غصۀ زینب کبری و چهل روز عذاب            بین این شهـر نیامد سر تو، شکر خدا

زینب و کوفه و اشرار امان از این غم

زینب و تشت و سر یار امان از این غم

ای کــوثــرِ کــوثـــر محــمّــد            ای دخــتــرِ دخــتــر مـحــمّــد

معصومـۀ دودمــان عـصمت            روح ادب و روان عـصـمـت

سر تا قــدمت هــمــه مـعـانی            مـانـنـد کــتــاب آســـمـــانـــی

پــاکــی ز تـو اعـتــبــار دارد            عـصمت به تو افـتـخــار دارد

قــم مکّـه تو مسجدالحــرامش            خورشید، ستاره ای به بـامش

مهــر تو به حشر دست آویــز            فیضیه، ز فیض توست لبـریز

ای مـصـحـف دامــن ائـــمّـــه            ای پــاره ای از تــن ائـــمّـــه

یک نـخـلـه ز هفت قـلّـۀ طور            یک فاطمه از دو فاطمه نــور

صحـن تو پـنــاه خلـق عــالــم            ایــوان طـلات قــلـب مــریــم

مهر تو به سینه داغ خـورشید            شمع حرمت چـراغ خــورشید

روی تو گُـل بهارِ زهــراست            قبر تو همان مـزار زهـراست

مهرتو چو جان درون سینه است            زوّار تو زائــر مــدیــنـه ست

جـــود و کـــرم ائـــمّــه داری            جــا در حــــرم ائــمّــه داری

ای زیــــنــــب دوّم ولایـــــت            ثـارالـلّـهـیــان هــمــه فــدایت

ای آل رســـول را کــریــمـــه            معـصــومـه، محـدثـه، عـلیمه

ایـران حــرم مـطـهّــر توست            مــرهون تو و بــرادر توست

چون باب تو بود طفل نــوزاد            صــادق ز ولادتـت خـبــر داد

پیش از شب دل فــروز میلاد            از آمــدنـت به قــم خــبــر داد

بر زائرت ای فــرشته حاجب            در حـشــر بود بهـشت واجب

ذکر تو چــراغ مـحـفل ماست            قـبــر تـو مــدیـنـۀ دل مــاست

یک کـعـبــه بــود به دیــدۀ ما            قـبـر تو و زینـبـیـن و زهــرا

قــم شــد حـرم مــحــمّـد و آل            کردی تو در آن نـزول اجلال

بر دوش خود آن فقیه کــامــل            می برد تو را زمــام مـحـمـل

در نزد تو ای بــزرگ بــانــو            پــیــران خـــرد زدنــد زانـــو

بـسـتــنـد همه؛ لب از تـکــلّــم            کـردنـد به محـضـرت تـعـلّــم

افـسـوس که بعد هـیـفـده شب            جــانت ز الــم رسیــد بـر لب

تو فــاطـمـه، شهر قــم مـدیـنه            داغت شــرری درون سـیـنــه

در سوگ تو چـشـم مـردم قـم            بر دامن خــاک ریخت انـجـم

هر گــام هــزار بــار مُـردنـد            تـابــوت تو را به دوش بـردند

هرچند که شد مکان به خاکت            شب دفن نگـشت جـسـم پاکت

شد بسته دو چشــم اشکـبارت            سـیــلــی نــزدنـد بر عــذارت

پـوشیده ز خــاک شد روی تو            دیگــر نـشـکست پـهـلــوی تو

بگذار کنم به چـشـم خــون بار            این بیت از آن قصیــده تکرار

آن قــبــر که در مـدینه شد گم            پـیــدا شده در مــدیــنه ی قــم

برای بار غـمـت ســوگــوار باید شد           تمام عمر از این غصه زار باید شد

برای خضرشدن در کنار صحن تو با           غــلام و نــوکـر تو همجوار باید شد

نـوشتــه اند بــرای زیــارت زهــرا            به سوی مــرقد تو رهسپـار باید شد

برای مثل سلیـمان شدن فـقط بی بی           به روی فرش حریمت سوار باید شد

برای اینکه امـامِ رضـا مــرا بخــرد           ز داغ روضه ات ابــر بهار باید شد

ندیــدی آخــر کاری بــرادر خود را           از این مصیبت تو غصه دار باید شد

نوشته اند: کریمه، به مصحف نامت

به شوق دانه رسیـدم دوباره بربامت

تــو آمـدی و هـمه آمــدنــد دیــدن تو           بهار شــد همه جـا با تب رسیـدن تو

شبیه خیمه و گـودال کــربلا که نبود           کــریـمـه، پشت امام رضا دویـدن تو

اگرچه از نفس افتادی و شدی پــرپر           ولی نبود چو زینب نـفـس بریـدن تو

تو آمدی و در این شهر دلـسـپرده کسی            به تــازیــانه نیـامد بــرای چـیـدن تو

تو را نبــرد کسی بـر دهــانۀ بــازار           فـقط فــراق شــده علت خـمـیــدن تو

عنان ناقۀ تو دست محــرمـان بود و            نـیــامـدنـد بــرای اســیــر دیـــدن تو

ولی ز سـیـنـۀ زینب زبانه بالا رفت

به هرکجا که رسید تازیانه بالا رفت

سه ساله دخترکی زیر دست و پا افتاد            به روی گونۀ این تک ستاره جا افتاد

هزار مرتبه جــای همه کتک زدنش            هــزار مرتبه از نــاقــه بی هوا افتاد

به تازیانه کتک خورد و پاشد از جایش            ولی دو مرتبه با ضربه های پا افتاد

زمین که خورد سه ساله کنار او عمه            به یــاد صـحـنـۀ گــودال کربلا افتاد

کنار دیدۀ در خون نشسته اش صد بار            سر عموی رشیدش ز نـیزه ها افتاد

شبی که گم شد و آن زجر رفت دنبالش            به روی ناقه روان بود و بی صدا افتاد

ولی به عمه پر از بوی فاطمه برگشت

به سوی قافله زخمی تراز همه برگشت

ای غــبار آستــانــت، آبـروی اهــل قــم           داده زینت خاک زوارت بـه روی اهل قم

وصف تو محفل به محفل، گفتگوی اهـل قم           روز و شب چشم عنایاتت به سوی اهل قم

آفتاب و ماه، تا در چرخِ گیتی‌ پــرور است

سایۀ گلدسته‌هایت بر سرِ این‌ کشور است

دخت موسایی و صد موسی مقیمِ طور توست           وسعت ملک خدا،غرق شعاع نور توست

عصمت و تقوی و پاکی و شرف، منشور توست           قم اگر گردیده مشهور جهان، مشهور توست

نه فقط «موسی‌بن‌جعفر» را سرورِ سینه‌ای

چـارده معصـوم را سـر تـا قدم آیینه‌ ای

نخل موسـای ولایت، بـر نـدارد مثل تو           بعـد زینب فاطمـه، کوثـر ندارد مثل تو

هفتمین بحر شرف، گوهر ندارد مثل تو           حجت هشتم، رضا، خواهر ندارد مثل تو

چارده خورشیدِ خورشید آفرین را کوکبی

بر سـر دست پدر،هم فاطمه، هم زینبی

ای به جان و پیکر پاکت، سلام فــاطمه           بضعه ی پـیـغـمـبـر اکـرم، تمــام فاطمه

از دهـانت ریــخــتــه دُرِّ کـلامِ فــاطـمه           بر تو چون زهرا برازنده است، نامِ فاطمه

گـفـتـگــویت یــاد از «امّ ابیهـا» می‌کند

تا رضا روی تو بیند، یاد زهــرا می‌کند

خاک قم بالد که دارد نقشِ جــای پای تو           وحیِ مُنزَل جوشد از گفتارِ روح افزای تو

می‌بـرد دل از امـامـان هُـدا، سیـمای تـو           تـا صـف محشـر ســلام‌ ا... بـر آبای تو

گر جهان بار دگر «موسی‌ بن‌ جعفر» آورد

می‌توان چون حضرت معصومه،دختر آورد

روی تو روی بهشت و خوی توخوی بهشت           نی عجب کز سینه‌ ات بوی پدر،بوی بهشت

قم شـده بـا مقـدم نـورانیَت، کوی بهشت           محو شد از ذهن اهل قم، هیاهوی بهشت

تا به سوی قم تو را طیّ سفر، آغاز شد

یک در جنّت به خلق، از جانب قم، باز شد

شعلـۀ داغ پـدر بـر سیـنـه می‌ زد آذرت           بود از هجر رضا سوز دل و چشم ترت

حیف در سنّ جوانـی مثل زهرا مادرت           بعد هفده روز پر زد مرغ روح از پیکرت

کس نداند آتش داغت به اهل قم چه کرد

با دل زار رضا آن حجت هشتم،چه کرد

اهل قم کز مکتبت علم حـدیث آمـوخـتند           پای تا سر در عزایت چون شرار افروختند

دیده بر تابوت تو از چار جانب دوخـتند           روز تشییعت به یاد دفـن زهــرا سوختند

پیکر پاک تو را روز از زمین برداشتند

جسم زهرا را دل شب در لحد بگذاشتند

تربت پـاک تـو را مـادر زیـارت می‌کند           هم رسول ‌الله، هم حـیدر زیارت می‌ کند

هم رضا،هم موسی‌ جعفر زیارت میکند           هر امـام و هـر پیـام‌ آور زیارت می ‌کند

بارگاه قدس تو، برتر ز عرش کبریاست

تا خدا دارد خدایی کعـبۀ دل ‌های ماست

ای مزارت کعبۀ دل،تربتت، بیت‌ الحرام           تا تو را، یا فاطمه!، در شهر قم باشد مقام

ازخراسان می‌دهد هرصبح،خورشیدت سلام           گویـی از قبر رضـا، بـر اهل قم آید پیام:

هرکه چون میثم به خاک این حرم صورت به هشت

روز محشـر می‌شـود واجـب برای او بهشت

آنقدر رفت که در ثـانیه ها هم گـم شد            بعد آنسوی زمان پنجره ای در قم شد

و همیـن زائــره سبـز زیـارتـگـاهـش            در پـرواز به سمت حــرم هـشـتـم شد

گـوشـۀ چـادر او روی سـر قــم افـتاد            کآفتاب آمد و تاریکی شیطان گــم شد

خاک قم عطر گل یاس گرفت و آنگاه            قــم مـدیـنـه شد و او فــاطـمه دوم شد

یازده  کعبه به همسایگی اش آمده اند            یــازده مـرتـبه اینجا حــرم مـردم شد

جمع بودند در اینجا هـمـگـی تا اینکه           جمکران آمد و همسایـۀ این خـانم شد

ز عرش، فاطمه تا که، دمِ حسن جان داد          دوباره اشک من آمد کمی به من جان داد

بـرای غــربـت آقــای ســـامـــرا بــایــد          هـزار دفـعـه شکـست و مرتـباً جـان داد

میان حـجـره جـوانـی ز درد می لـرزیـد          جـوان موی سپـیـدِ غـم و محـن جان داد

دوباره یک حسن از داغ کوچه ها دق کرد          جوانی اش همه شد صرف سوختن جان داد

ز بس که آه کشید و به روضه دم بگرفت          که "جای فاطمه من را بیا بزن" جان داد

امــام پــاره گـریـبـان روضـه ها پـر زد          امـام گـریـه کـن شـاه بـی کـفـن جان داد

دوبـاره با لب تـشنه ز کـربـلا می خواند          شبـیه جـدّ خودش دور از وطن جان داد

دوباره حجرۀ او گوشه ای شد از گودال          حسین شد، وسط دست و پا زدن جان داد

 پخش سبک

سُرورِ دل عیان بُوَد به شور و شوق دلبری           مبارک است ولادت مـولا امامِ عـسکری

تویی امامِ انس و جان یا مولا           نــور زمیـن و آسمان یا مولا

بابای صاحب الزّمان یا مولا

یوسف زهرا یامولا؛ یوسف زهرا یامولا؛ یوسف زهرا یامولا؛ مولا مولا یامولا

************************************************

تو آمدی دهی به ما درس شرافت و وفا           تا که شـویم پـیـروِ تو برای ما نـمـا دعا

آمدنت مـژده به پیروان است           که موسم رحمت بی کران است

ولادت امــامِ عـاشـقـان است

یوسف زهرا یامولا؛ یوسف زهرا یامولا؛ یوسف زهرا یامولا؛ مولا مولا یامولا

************************************************

جـلـوۀ مـرتـضـایـیَت تـجــلّـی سـیـنـجـلـی           معتکف حـریـم تو شویم به ذکـر یا عـلی

به لطف و یاری خـدا یا مولا           رَویم به قـلب مبـتـلا یا مـولا

از سـامـرا به کـربلا یا مولا

یوسف زهرا یامولا؛ یوسف زهرا یامولا؛ یوسف زهرا یامولا؛ مولا مولا یامولا

دسـت زمـانـه بـار دگـر اشـتـبـاه كـرد            زهـری، بـهـار زنـدگی ام را تباه كرد

در تار و پود پیكر من رخنه كرده بود            تا مغز استخوان، همه جا طی راه كرد

آتـش كــشــیــد بــاغ امـــیــد دل مــرا            با خنده، شعله های خودش را نگاه كرد

مثل كـسوف روز دهم، سوز تشنـگـی            خـورشید پُـر تـلألـو رویـم، سیاه كرد

حـال و هـوای مـلـتـهـب حـجــرۀ مـرا            هـمرنـگ سرخی شفـق قـتـلـگـاه كرد

هر کس که با ولای تو دل آشنـا نکرد            لب تشنه ماند و روی به آب بقا نکرد

چـشمی که دید روضۀ نـورانـی تو را            دیـدار بـاغ خُـلـد طـلب از خـدا نکرد

هرگز نمی رسد به مشامش نسیم عشق            آن کس هوای قبر تو در سامرا نکرد

ای عسکری لقب، که غم تو عظیم بود            دل را غمی چو داغ تو ماتم سرا نکرد

عـالـم به عـمر کـوته تو گـریه می کند            یک غنچه لب به خنده ز داغ تو وا نکرد

قربان آن دلی که به شب های سوز و ساز            حتی به حبس، دامن شب را رها نکرد

دشمـن ز کـشـتـن تو کجا می کـند حـیا            جائی که او ز کشتن زهـرا حیا نکرد

هر گوشه از دل تو پُر از درد و غصه بود            جز زهـر کـینه درد دلت را دوا نکرد

دشمن پس از تو بُرد به کاشانه ات هجوم            تـنـهـا به زهـر دادن تـو اکـتـفـا نکـرد

ای گـل ز بی وفائی گـلـچـین روزگار            دنیای دون نصیب تو غیر از جفا نکرد

بـر خـلـق فــروغ ایــزدی داده خـدا            سـرچـشـمـۀ فیض سرمدی داده خدا

در دست امام هـادی از بــاغ بهشت            امـروز گــل مــحــمــدی داده خـــدا

**********************

گـلخـانۀ وحی بس که زیبا شده است            جبـریل در آن محـو تماشا شده است

وقتی که نظرکرد دراین گلشن، دیـد            یک غنچه به نام عسکری وا شده است

**********************

خــورشیــد سپهـر رهـبــری پیدا شد            احـیـاگــر فــقـه جـعـفـری پـیــدا شـد

تبریک به مهدی که به عــالم امشب            رخـسـار امــام عـسـکـری پـیــدا شد

گـویـا رسیـده انـد که ما را صـدا کـنند            ما را دوبــاره با خـودشـان آشنـا کـنند

برگشته اند این صد و هفتاد و پنج نور            ما را ز بـنـد ظلمت غـفـلـت رهـا کنند

هل من معـیـن حجت حق را شنیده اند            بـرگـشـتـه انـد بـاز بـه او اقـتـدا کـنـنـد

بسیـار انـدک اند کـسـانی که در عـمل            جان را برای حضرت جانان فـدا کنند

جان داده اند در غم و غربت به قتل صبر            تا سیـنـه را به داغ حـسیـن آشـنـا کنـند

دل را به راه دوست به دریــا زدنـد تا            دریـا دلانه در یـم رحـمـت شـنـا کنـنـد

سوگند می خورم که شهیدان راه عشق            با دست بسته هم گره از خـلق وا کنند

بـاب الحـوائج اند به آن ها رجـوع کن            از این قبیله هر چه بخواهی، عطا کنند

 پخش سبک

خدا رو شکر که همیشه، محبّ حیدریم من          به رتبه خاک حریم ِ، امام عسگری ام من

ولادتِ، نــور چشم عـالمین، وجهِ خــدا بـادا مبارک

ولادتِ، حجت حق، یــوسف خیر النساء بادا مبارک

ولادتِ، حـسـن دوّم از آل مـصـطـفـی بـادا مـبـارک

روح هم عهدی خوش آمدی آقا            یا ابـالـمـهـدی خـوش آمـدی آقا

یا ابـالـمـهـدی خـوش آمـدی آقا

*******************

بهار شور و سُرور و، زمان شادیِ امشب          عیدی عـاشـقا دستِ، امــامِ هــادیِ امشب

خوش آمدی، ای آقایی که دل ما برغم عشقت اسیره

قسم به ماه ، روی ماه تو میون کلّ عـالم بی نظیـره

امشب دلم، یه برات سامـرا از دستای بابات میگیره

میگیریم آخــر با مـهـدی زهـرا            یک چنین جشنی تو شهر سامرا

یا ابـالـمـهـدی خـوش آمـدی آقا

*******************

حریم تو برای ما ، حریـم کعبه ی مقصود          آرزومـونه انـشـالا، وهـابیت بـشـه نـابــود

یا حسنِ، عسگری جانها فدای لطف و جود بی حد تو

با یاعلی ، ما میشیم مشغول اِحرام و طواف مـرقد تو

وقت ظهور، میزنیم یک پرچم از نام علی رو گنبد تو

اون روزا دیگه دشمنـا ناکـامن            غـرب و استکبار ذلیل اسلامن

یا ابـالـمـهـدی خـوش آمـدی آقا

 پخش سبک

حجّـت حیّ، سـرمـد خوش آمد            عـزیـز دل، احـمـد خـوش آمـد

نــور انجـمـن، آمــد خوش آمد            صـفـای گـلـشن، آمد خوش آمد

در مــاه ربــیــع، از آل طـاهـا            دومین حـسـن، آمـد خـوش آمد

مهر سپهر سـروری آمد خوش آمد

مولا امامِ عـسـكـری آمد خوش آمد

**********************

رحـمـت حـق بر دلـهـا مبارک            نــور هـم عـهـدی بادا مـبارک

جـشـن مــیــلادِ، پُـور مصطفی            بر حیـدر و بر زهـرا مـبـارک

ســلالـۀ پـیـغـمـبری آمد خوش آمد

مولا امامِ عـسـكـری آمد خوش آمد

**********************

جــان ها فــدای مـاهِ جـمــالش            دل می رُباید حُسن و کـمـالش

ســلام خـــدا، صــلــوات مـــا            هم بر کمـالش، هم بر جـمالش

یوسف نسل حـیدری آمد خوش آمد

مولا امامِ عـسـكـری آمد خوش آمد

**********************

هستِ عـالمین از هستِ زهـرا            هر دلــی بـاشـد پابست زهــرا

آرزو داریـــم، کـه انـــشــاءالله            عیدی بگیریم، از دست زهـرا

جرعـۀ جام کـوثـری آمد خوش آمد

مولا امامِ عـسـكـری آمد خوش آمد

 پخش سبک

روشـنــی عــالــم ز نــور روی تو            دل همه خــوبــان مست سـبـوی تو

یا حسن ای گل پیمبری، یا حسن ای عزیز حیدری؛ یا حسن یا امام عسگری، یا حسن

یا حسن یا امام عسگری(۳) ، یاحسن

***********************

به یمن میلادت جهان چراغان است            مجالس مدحت سـتـاره بـاران است

در رُخت جلوات داوری، صاحبِ سَکَنات کوثری؛ یا حسن یا امام عسگری، یا حسن

یا حسن یا امام عسگری(۳) ، یاحسن

***********************

شَـهَــم اگـر بـاشـم گــدای ســامــرّا            دلــم نـمــود آقــا هــوای ســـامــرّا

سامرا شرف دوعالمِ، سامرا حرمی مکرّمِ ؛سامرا به ما عــرش اعظم، دیگری

یا حسن یا امام عسگری(۳) ، یاحسن

***********************

بــرای آن دنــیـا به مـا بــده توشـه            ای خفته در بین کعـبـۀ شش گوشه

ای که از همه عالم سری، شافع روز سخت محشری؛تو دل از همۀ ملائکه، می‌بری

یا حسن یا امام عسگری(۳) ، یاحسن

 پخش سبک

آمــده جــان جــهــان جــلـوۀ حَـیّ ازلــی           پـســر فــاطـمـه و یــوسف کـنـعـان علی

تـو زادۀ پـیـغـمــبــری؛ یا مـولا           مظـهــر نــور داوری؛ یا مـولا

از همۀ خــوبـان سری؛ یا مولا           یا امــام عـسـگــری؛ یــا مــولا

مولانا گل زهرا؛ مولانا گل زهرا؛ مولانا گل زهرا؛ یا سیدی ابن الرّضا

******************************

به تــولای تو من زائــر عــرشم به خــدا           که تویی جان جهان، حجت حق، نور هُدا

جود و عطایت بی کران؛ یا مولا           خورشید بی نام و نشان؛ یا مولا

کوه عنایات و غفــران؛ یا مولا           بابای صاحب الــزّمان؛ یا مولا

مولانا گل زهرا؛ مولانا گل زهرا؛ مولانا گل زهرا؛ یا سیدی ابن الرّضا

******************************

آرزوی عـاشـقــان زیــارت مرقد توست           قـبـلـه دل هـمه به جـانـب گـنـبـد تــوست

دوباره ای پور زهــرا؛ یا مولا           دعـوتـمــان کن سامرا؛ یا مولا

فدای ضریح شش گوشه ات؛ یا مولا           شـبـیـه شــاه کــربــلا ؛ یا مولا

مولانا گل زهرا؛ مولانا گل زهرا؛ مولانا گل زهرا؛ یا سیدی ابن الرّضا

******************************

قبر پاک تو شها در دل عاشقان همه است           نقش روی سنگ آن یا علی و یا فاطمه است

وهـابـیــون کز اعدایند؛ یا مولا           دشــمــن آل طـاهـایـنـد؛ یا مولا

تا به قیامت رســوایند؛ یـا مولا           جیره خـور آمـریکایند؛ یا مولا

مولانا گل زهرا؛ مولانا گل زهرا؛ مولانا گل زهرا؛ یا سیدی ابن الرّضا

 پخش سبک

صـلّ عــلــی مـحـمـد ابــا مـحـمـد آمـد            صل علی محمد ابن الرضا خـوش آمد

نور طلوع  مهر یـاسیـن و کـوثــر آمد            دوم حـسن از آل زهــرا و حـیــدر آمد

گل ریـزد از آسمان از یـمـن میـلاد او            فضل و شــرف گـرفته از نام او آبـرو

این نور چشم طاها این پور مولا باشد            ابن الرضای سوم ، فرزند زهـرا باشد

صـلّ عــلــی مـحـمـد ابــا مـحـمـد آمـد

صل علی محمد ابن الرضا خـوش آمد

خـنــده به مــاه روی آل عـبــا مبـارک            سر زد ز مشرق دین، نور خدا مبارک

از لطف  او این جشن  فرخنده پا گرفته            مـاه ربیع الثـانی، از او صـفــا گـرفـته

صـلّ عــلــی مـحـمـد ابــا مـحـمـد آمـد

صل علی محمد ابن الرضا خـوش آمد

با جود بی کرانه، با وجد و شور و شادی            عیــدی دهد به عــالــم آقا امـام هــادی

باران نور و رحمت، روح خوش عهدی آمد            مولای هر دو عالم ، بابای مهدی آمـد

صـلّ عــلــی مـحـمـد ابــا مـحـمـد آمـد

صل علی محمد ابن الرضا خـوش آمد

با یک دلی شکسته، با اشک دامن دامن            امشب بگو ای آقا، با حاجت آمدم من

ببین عزیز زهـرا هر چند من فـقـیـرم            به بند سخت جهل و، به معصیت اسیرم

صـلّ عــلــی مـحـمـد ابــا مـحـمـد آمـد

صل علی محمد ابن الرضا خـوش آمد

دستم بگیر ای آقا، مرا رهان ز عصیان            به حـقّ حیّ اعــلا، به آیه های قــرآن

آقا برای شیـعه از ســوز دل دعــا کن            با ذولفقار آهت بس مـحشری به پا کن

صـلّ عــلــی مـحـمـد ابــا مـحـمـد آمـد

صل علی محمد ابن الرضا خـوش آمد

وهابیون و بحرین در جنگ کفر با دین            بنـمـا دعا بــرای ســوریــه و فـلسطین

گرچه حضورت ای گل ، بی ارزشیم و خاریم            ما غیر درگه تو ، جــایی دگـر نداریم

صـلّ عــلــی مـحـمـد ابــا مـحـمـد آمـد

صل علی محمد ابن الرضا خـوش آمد

خواهد دلم که اهل سوز و نوایت باشم            گدای دوره گردی در سامــرایت باشم

با دست خالی از تو لطف و عطا میخواهم            هم مکهّ هم مدینه، هم  کربلا میخواهم

صـلّ عــلــی مـحـمـد ابــا مـحـمـد آمـد

صل علی محمد ابن الرضا خـوش آمد

باز شد بی پـرده پـیدا حُسن حی ذوالمنن          شد عیان در خانۀ چارم علی، دوّم حسن

از کویر خاک می رویند یاس و ارغوان          در ریاض قدس می رقصند سرو و نسترن

حبّذا مولود مسعودی که چون قرآن ورا          حضرت هادی شده از پای تا سر بوسه زن

سرو قد، طوبی دهان؛ گنجـینۀ سـرّ خـدا          دل، بهشت قرب حق، رخسار، باغ یاسمن

وصف مدح او نشاید گرچه چون ریگ روان          ریزد از لعـل لب روح الـقدس دُرّ عدن

هم ابوالمهدیش می خوانند هم ابن الرّضا          هــم ولـی الله هــم نـجــل امـام مـمـتـحـن

کنیۀ او عسکری و عسکرش جن و ملک          حکمران آسـمان، میـر زمین، پیـر زمن

صلب پاک او به دُرّ سیـزده دریا صدف          قامت او چـارده معـصوم را سرو چمن

می کند سیراب از شهد لبش خورشید را          طفل نـوزادی که نـوشد با ولای او لـبن

میشود با تیـغ غیب مهدی اش از تن جدا          هر کجا بیرون شود از آستین دست فتن

بغض او سوزان تر است از آتش سوزان دل          مهر او شیرین تر است ازجان شیرین دربدن

خـود امـام بن امـام بـن امـام و نـجـل او          مصلح کل جهان مـهـدی، امام بت شکن

گر بپرسی کیست خاک راه سـامرّای او          بر فراز آسمان خورشید می خندد که من

نی عجب در صحن او، کز طور سینا برتر است          گردو صد موسی فتد مدهوش از آوای لن

خود حسن، بابش علی، جدّش جواد ابن رضا          بلکه اجدادش امامان، تا رسـول ممتحن

خیـل آبائش زآدم تا گـرامی شخص وی          اتـقــیـای روزگــار، اولـیـای ذوالـمـنــن

گر برد در مصر بوی تربت او را نسیم          می درد از شوق او با خنده یوسف پیرهن

عیسی گردون نشین با مهدی اش آرد نماز          موسی آرد التجا بر او در امـواج محـن

چشم بد دور، الله الله زین همه حُسن و جمال          هم جمال اندرجمال وهم حَسن اندرحَسن

مدح او گویم که در وصفش به هرصبح و مسا          می دمد مضمون نو از دامن چرخ کهن

بنگرد بی پرده حسنی را که در پثرب ندید          گر اویس آید به سامرا ز صحرای قرن

من نمیخوانم خدایش، لیک گویم درجلال          خالق و مخلوق را چون او ندیدم مقترن

گر به دوزخ پا گذارد میشود دارالسّرور          ور ز جنّت دست شوید میشود بیت الحزن

ای وجودت آخـریـن دُرّ الهی را صدف          وی به خاکت برترین پاکان عالم را وطن

نیست قابل در مدیحت نیست لایق در ثنات          گر زلب یاقوت، یا گوهر فشانم از دهن

تو امام عسکری من عـبد سر تا پا گـنـاه          من سیاهی در سیاهی تو چـراغ انجمـن

بس که شیرین وصف ومدح تو در کام جان          می سزد گردند عـالم کوه کن در کوهکن

من نه وصفت را از آن گفتم که میدانم که ای          بلکه مدح توست همچون جان شیرینم به تن

هر که هستم (میثم) دار غـم عـشق توأم          گر چه ناید از من بی دست و پا میثم شدن